Kuchnia akademicka

- Nie chcę wam przeszkadzać... Chyba musicie załatwić to sami.
Zaśmiała się, żeby ukryć swoje zakłopotanie sytuacją.

- Nie przeszkadzasz, zostań. - uśmiechnął się lekko.

Prychnął tylko, odwracając głowę w bok.

- Umm... Dzięki.
Uśmiechnęła się i usiadła na krześle.

Posłał mu zirytowane spojrzenie i wstał.
- Albo wiecie co. Idę się kurwa najebać. - mruknął, zrywając się z miejsca.
Skrzywił się z bólu, ale olał to. Ruszył szybko w stronę drzwi.

Chwycił go za rękę, zatrzymując.
- W twoim stanie? Nie ma mowy.

- Nie rozumiesz, że muszę? Puść mnie, Shizuo. - powiedział, patrząc na niego z rezygnacją wymalowaną na twarzy. Nie chciał się dłużej z nim kłócić.

Westchnął w końcu i wstał.
- Ale pod jednym warunkiem. Idę z tobą.

- Nie potrzebuję niańki. No ale skoro musisz. - mruknął i wyszedł.

- Nie jestem niańką.
Zbulwersował się nieco i polazł za nim.

Pomachała chłopcom ręką na pożegnanie.
- Może w końcu się pogodzą.
Mruknęła sama do siebie i powróciła do rysowania.

Po drodze zerknął do łazienek, przekonując się, że są w całkiem niezłym stanie, biorąc pod uwagę to, że jest w placówce edukacyjnej! Zazwyczaj są zniszczone, popisane i tak dalej…
Wyciągnął z kieszeni odtwarzacz muzyczny, wkładając słuchawki do uszu. Puścił jakiś rockowy kawałek, wsłuchując się w ulubiony gatunek muzyczny. Po tym spacerze poczuł się nieco rozbudzony i Bogu dziękować! Co by zrobił, gdyby nagle musiał tłumaczyć się nauczycielom? „Panie Profesorze! Grałem całą noc w grę multiplayer! Przysięgam!”, jego tłumaczenia brzmiałyby średnio wiarygodnie, choć on byłby święcie przekonany, ze jest na odwrót.
Ostatnim miejscem, do którego warto było zawitać była stołówka. Tam też po chwilce zastanowienia skierował swoje kroki. Wpadł do pomieszczenia jak burza, od razu chcąc poznać jakichś ludzi. Tylko, że… Praktycznie nikogo tam nie było. Zauważył tylko jakąś dziewczynę, siedzącą do niego tyłem przy stole. Cóż, na twarzy Kidy od razu pojawił się specyficzny uśmieszek. Zaszedł przedstawicielkę płci pięknej od tyłu, zaglądając jej przez ramię.
- Dzieeń doobry! Co porabiasz? – zaświergotał, nie spoglądając jeszcze na jej twarz, skupił wzrok na rysunku.

Właśnie kończyła rysunek; dziewczynę samotnie siedzącą na huśtawce. Już miała dopracować ostanie szczegóły, gdy ktoś - sądząc po głosie, chłopak- zaszedł ją od tyłu i przestraszył swoim nagłym "dzień dobry". Pisnęła cicho i upuściła szkicownik. Szybko schyliła się, żeby go podnieść.
- Um... Przepraszam.
Podniosła się, trzymając w ręku szkicownik. Dopiero teraz spojrzała na twarz chłopaka. Zaniemówiła. Chwile wpatrywała się w niego, nie mogąc uwierzyć w taki zbieg okoliczności. Dla pewności mrugnęła oczami.
- Kida-kun?

Uśmiechnął się szerzej, widząc rysunek. Naprawdę nieźle jej wyszedł! Sam Kida pewnie w życiu nie namalowałby czegoś lepszego. Ba, czegoś, co chociaż sięgałoby pięt takiemu rysunkowi. Miał nieco inne talenty. A przede wszystkim – wpadanie w tarapaty. Nieco się wycofał, gdy szkicownik upadł. Cóż, nie chciał przestraszyć dziewczyny, głupio wyszło.
- Nie, nie. To ja przepraszam. Nie powinienem Cię straszyć – od razu zaczął się tłumaczyć rozbawionym tonem, jednak umilkł, gdy szatynka odwróciła się w jego stronę… Kida nie potrafił w tym momencie wykrztusić ani jednego słowa. Okazało się, że zna tą dziewczynę... Kiedy Saki się odezwała, ten tylko przetarł dłońmi twarz, spoglądając na nią z szeroko otwartymi oczyma.
- Co Ty… tutaj robisz? – wydusił z siebie w końcu, nie wierząc w to, że spotkał ją właśnie w tym akademiku.

Nieco zmieszana cofnęła się do tyłu i oparła o stół. Nerwowo odsunęła kosmyk włosów za ucho, wodząc wzrokiem po twarzy chłopaka. Nic się nie zmienił. Odetchnęła cicho i spuściła wzrok w dół.
- Przy... Przyjechałam tu niedawno.
Zająknęła się. Kompletnie nie wiedziała co powiedzieć. Ba, nawet nie sądziła, że taka chwila, gdy ponownie go spotka, kiedykolwiek nastanie. Ponownie na niego spojrzała, po czym jej twarz rozjaśnił uśmiech.
- Nie spodziewałam się, że cię tu spotkam.

Przyglądał się uważnie każdej jej reakcji, samemu stojąc w całkowitym bezruchu. Przyjechała niedawno, tak? Zabawne, Kida miał tyle do powiedzenia, a tak naprawdę z jego ust nie uchodziły nawet pojedyncze słowa. Zwykle taki wygadany i roześmiany, w tym momencie był milczący. Niedowierzał po prostu w to, że stoi przed nim teraz dziewczyna, z którą dawno temu spędzał tak dużo czasu, a której tak długo nie widział…
Kiedy tylko usłyszał jej słowa i zobaczył na ustach uśmiech, kącik jego warg same wyrwały się nieco do góry, odwzajemniając ten gest.
- Ja też się tego nie spodziewałem… Cieszę się, że Cię widzę całą i zdrową, Saki… - ton jego głosu był nadzwyczaj spokojny i łagodny. Po chwilce ciszy, Masaomi zamrugał oczyma, lekko zażenowany i, jak to było w jego stylu, szybko zmienił temat.
- Przepraszam, że Cię przestraszyłem… - zaśmiał się, poprawiając nerwowo jasną chustkę. Cholera, mogłem zostawić ją w pokoju… skomentował w myślach żółty materiał, zdobiący aktualnie jego szyję. – Śliczny rysunek… - dodał jeszcze, zerkając na szkicownik.

Umknęła wzrokiem gdzieś w bok. Na jej twarzy pojawił się nikły rumieniec. Teraz, przy tym spotkaniu, wspomnienia o ich wspólnej przeszłości zasypały jej umysł gradem kolorowych obrazków. Przestąpiła z nogi na nogę, nerwowo bawiąc się rąbkiem swojej spódnicy.
- Również się cieszę, że nic ci nie jest. Martwiłam się. - Ostatnie zdanie mruknęła nieco ciszej, jak gdyby zawstydzona takim wyznaniem.
Słysząc jego zdanie na temat rysunku, podrapała się z zakłopotaniem po policzku.
- Dziękuję... Musisz być zmęczony po podróży. Jesteś głodny?
Nieco ośmielona popatrzyła na niego, unosząc lekko brew w górę. Oczywiście, odezwała się jej wrodzona opiekuńczość, więc jeszcze raz zmierzyła go wzrokiem, upewniając się, czy wszystko dobrze.

Uśmiechał się lekko, widząc jej zachowanie. Zaraz, zaraz. Martwiła się? Czyli myślała od czasu do czasu o tym idiocie, stojącym przed nią? Po ciele Masaomiego rozlało się momentalnie miłe ciepło. Cieszył się, że szybko o nim nie zapomniała… Westchnął też, uświadamiając sobie jednocześnie, jakim wielkim jest idiotą. W tym momencie bardzo żałował, że stracił z nią kontakt.
- Nie, nie jestem zmęczony… - skłamał oczywiście, uśmiechając się szeroko do dziewczyny. Przecież nie będzie przed nią pokazywać, że coś takiego jak wycieńczenie dla niego istnieje, prawda? Tak długo czegoś takiego nie okazał, więc teraz też jakoś się będzie trzymał!
- Ale co do głodu… Może trochę… - spojrzał się po pomieszczeniu, nadal nikogo tu nie było. Czy naprawdę wszyscy nagle wyparowali? – A jest tutaj coś, co przypadnie do gustu moim kubkom smakowym? – zaśmiał się ponownie, zerkając na brunetkę. (Odcień włosów Saki można chyba podciągnąć pod brunetkę D: )

Niemalże natychmiast mimowolnie odwzajemniła uśmiech chłopaka. Czuła się jeszcze trochę skrępowana - to spotkanie było rzeczą najmniej spodziewaną, ale i też najmilszą niespodzianką jaka ją tutaj spotkała. Również, czego można by było oczekiwać? Tak nagle zobaczyć osobę, z którą tak wiele w przeszłości łączyło i czuć się całkiem swobodnie? Niemożliwe. Zaśmiała się cicho. Otworzyła lodówkę, przeglądając składniki.
- Lubisz onigiri?
Zerknęła na niego. To danie było pierwszym, jakie wpadło jej do głowy. Nie pamiętała, czy chłopak lubił kulki ryżowe, więc wolała się upewnić. Z jednej strony zaproponowanie posiłku było kolejnym pretekstem do rozmowy. Nie wymieniła z nim nawet słowa od tak dawna, że spodziewała się, iż grad pytań będzie cisnął się jej na usta. Jednak - ku jej zaskoczeniu - nie mogła znaleźć ani jednego wątku, dzięki któremu mogłaby podjąć jakąkolwiek rozmowę.

- Tak, lubię… - odpowiedział wesołym tonem na zadane przez Saki pytanie, nieustanie utrzymując uśmiech na ustach. Wskoczył na stół, usadawiając się na nim wygodnie, a w międzyczasie dziewczyna znalazła się przy lodówce, zaglądając do niej w poszukiwaniu różnych składników. Nogi położył na oparciu krzesła, szczerze powiedziawszy, ciężko uwierzyć, że jakoś się trzymał w takiej pozycji. Mało brakowało, żeby spadł. No ale, w końcu to genialny Kida Masaomi, tak łatwo nie da się zrzucić!
- Tak właściwie… to co u Ciebie słychać? Mogę? Zaraz Ci pomogę... – wziął do rąk szkicownik, przeglądając prace brunetki. Cóż, można powiedzieć, że zabrał ten blok jeszcze bez oficjalnego pozwolenia właścicielki. Oj tam, najwyżej mu go zabierze. Przerzucał kartki, przypatrując się każdemu pociągnięciu kresek na białym papierze, stwierdzając, że Mikajima ma ukrywany do tej pory talent.
- Jeej... Naprawdę świetnie rysujesz... Dlaczego wcześniej o tym nie wiedziałem?

Wyciągnęła wszystkie składniki. Gdy wrzuciła ryż do gotującej się wody, odwróciła się przodem do Kidy. Co do przygotowywanego dania - musiała jeszcze chwilę poczekać, aż ryż nasiąknie wodą. Zaśmiała się cicho, widząc jak chłopak bierze jej szkicownik. Wiedziała dokładnie, że nie musiała mu pozwalać; bez względu na wszystko blondyn dopnie swego. Zawsze taki był. Uśmiechnęła się szeroko.
- Szczerze mówiąc, wcześniej nie lubiłam rysować. Zaczęłam to robić w szpitalu, szkicowanie było dla mnie jednym z niewielu sposobów zabicia nudy. Poza tym i tak nie są jeszcze idealne, więc nie ma czego chwalić.
Uśmiechnęła się z zakłopotaniem, po czym wróciła do robienia dania. Już po kilku minutach postawiła przed Kidą talerz parującego onigiri.
- Sok, herbata... ?

- Mówisz, że nie są idealne? Sam bym w życiu czegoś takiego nie narysował… - postanowił na razie nie dotykać kwestii szpitala. Zwłaszcza, że właśnie po tych wydarzeniach ich kontakt się urwał. Po obejrzeniu szkiców, odłożył blok na bok, teraz wlepiając wzrok jedynie w Saki i w to, co robiła. Okazało się, że przeglądanie jej rysunków zajęło mu dłużej, niż się spodziewał i nawet nie zdążył pomóc jej przy przygotowaniach!
- Dziękuję…! – posłał dziewczynie wesoły uśmiech, zeskakując ze stołu i siadając po ludzku na krześle. Przyjrzał się kulkom ryżowym. – Wyglądają naprawdę dobrze… Spodziewałem się, że się będą rozpadać! – zaśmiał się, żartując. Sięgnął po jedno z onigiri, od razu na nie dmuchając. Było nieco za ciepłe, jednak nie parzyło.
- Poproszę herbatę, jeśli to nie kłopot… - skosztował jedzenia przyrządzonego przez Saki, znów się uśmiechając. – Znowu zaskoczenie! Smakuje też świetnie! – zachichotał, spoglądając na brunetkę.

Słysząc jego słowa na temat rysunków przewróciła tylko oczami. Chłopak zobaczył jej twórczość jako pierwszy, więc cieszyła się, że wyraził tak pozytywną opinię. Jednak, według niej była mocno przesadzona. Lecz postanowiła już się nie spierać. Dobrze wiedziała, że jeśli chodzi o kłótnie z Kidą - nigdy nie wygra. Wróciła myślami do przeszłości; wspomniała wszystkie próby wygrania z nim jakiegokolwiek sporu. Nic, ani jednego zwycięstwa. Uśmiechnęła się sama do siebie.
- Już się bałam, że nie będzie ci smakować.
Odetchnęła z wyraźną ulgą, po czym zabrała się za robienie herbaty. Już po chwili podała mu parujący kubek i cukier, po czym usiadła przy stole na przeciwko chłopaka. Po jej ustach przebiegł uśmiech. Oparła podbródek na dłoni, patrząc na niego.
- Opowiesz mi, co się u ciebie działo przez ten czas?

Zajadał radośnie onigiri, cały czas ciesząc się ich smakiem. Ze słowem ‘Dziękuję’ odebrał od Saki herbatę, nieco upijając, przedtem jeszcze lekko chłodząc ją poprzez dmuchanie.
- Pokazywałaś już komuś swoje obrazki? – zapytał z ciekawości, kończąc kulkę. – Szkoda, żeby taki talent się marnował…
Objął dłońmi kubek z herbatą, uśmiechając się wciąż do dziewczyny. Na jej pytanie odwrócił na moment wzrok, zaraz potem umieszczając go w tafli herbaty. Westchnął prawie niedosłyszalnie, następnie przerzucając spojrzenie na Mikajimę. Na jego usta powrócił szeroki, jednak nie podobny do tego wcześniejszego – uśmiech.
- Zostałem najlepszym uczniem w całym okręgu, jestem prawdziwym geniuszem! – zażartował. Przecież nie powie jej o tym, co się dzieje wśród Żółtych Szalików… Bo tak naprawdę, nie miał poza tym dużo do powiedzenia. – A tak na poważnie, nic ciekawego… Lepiej opowiedz, co u Ciebie. Jak zdrowie i tak dalej...

Pokręciła przecząco głową, delikatnie się uśmiechając. Prawda była taka, że nie odważyła się pokazać komukolwiek swoich szkiców - po prostu się wstydziła. Ale Kida, to Kida. Przed nim nie miała takich ograniczeń. W końcu znali się już zbyt długo, żeby odgrywać tak dziecinne sceny wstydu.
- Nie, nikomu. Jesteś pierwszy. Poza tym ten "talent" to tylko coś w rodzaju hobby... Nigdy nie myślałam o nim jako o czymś poważniejszym.
Zaśmiała się cicho. Widząc jego reakcje po zadanym pytaniu przygryzła wargę. Zmieszana spuściła wzrok w dół. Niestety, niezbyt się kontrolowała, jeśli chodzi o tematy których lepiej nie poruszać. Podniosła głowę i uśmiechnęła się do niego.
- Nigdy nie wątpiłam w twój geniusz. - Zachichotała. - A co do mojego zdrowia, jak widzisz, trzymam się nieźle. Szczerze mówiąc, nawet nie mam żadnych większych problemów.