Kuchnia akademicka

- Jestem pierwszy, mówisz… To gdzie podium i medal? – rozejrzał się, cicho się śmiejąc. – Mimo, że to tylko hobby, warto chociażby na boku rozwijać się pod tym względem. – i kto to mówi? Sam powinien rozwijać swoje artystyczne zdolności, chociażby śpiewanie. Pewnie jego pierwszym wytłumaczeniem byłoby coś w stylu ‘Nie mam czasu!’. No ale, w rzeczywistości tak było. Czynności związane z kolorowymi gangami są niesamowicie czasochłonne. Oparł głowę o rękę, w drugiej dłoni wciąż trzymając ciepły kubek herbaty. Upił dwa, trzy łyki uśmiechając się lekko do Saki.
- Tylko tak móóówisz, wiem co myślisz. Czytam Ci w myślach. - zaśmiał się, ściągając z szyi żółtą chustkę i wkładając ją do kieszeni bluzy. – W takim razie, cieszę się. Często zastanawiałem się co u Ciebie… Przynajmniej teraz jestem uspokojony…

- Niestety, otrzymałeś nagrodę tylko w postaci onigiri.
Zaśmiała się. Może i miała potrzebny czas do rozwijania swoich umiejętności, jednak szkicowanie nie pociągało jej aż w takim stopniu. Poza tym, możliwe, że znudziłoby się jej po pewnym czasie - często tak miała, więc wolała się za bardzo nie angażować. Potarła z zakłopotaniem dłonią swój kark.
- Myślałam, że już całkowicie o mnie zapomniałeś.
Nie odbiegała od prawy; ciągle twierdziła że Kida na pewno ułożył sobie życie na nowo i jest szczęśliwy. Ta myśl odciągała ją od ponurych scenariuszy, które- po wyjściu ze szpitala- często nawiedzały jej umysł. Więc, wolała być spokojna, pogrążając się w swoich przypuszczeniach. Niestety, tylko przypuszczeniach. Brak pewności często ją dobijał. Uśmiechnęła się do chłopaka, uświadamiając sobie, że od teraz te obawy znikną.

- Huuuh, a nie mógłbym dostać tego medalu? Poczułbym się bardziej, taki wiesz… wyróżniony. – zapytał w aktorskiej nadziei Kida, posyłając wesołe uśmiechy w stronę Saki.
Kolejne słowa dziewczyny wprawiły chłopaka w lekkie zażenowanie, jednak nie pokazywał tego po sobie i twardo stąpał dalej po ziemi. Nadal opierał głowę na ręce, zerknął nieco w bok.
- Miałbym o Tobie tak po prostu zapomnieć? – mruknął średnio wyraźnie, zastanawiając się głęboko nad zaistniałą sytuacją. – Wolałem już to uczucie pustki, niż po prostu wyrzucić Cię z pamięci. – dopiero po chwili doszło do niego, że chyba powiedział trochę za dużo. Wyprostował się, dopijając herbatę. Podrapał się nerwowo po głowie, zaraz potem lekko czochrając włosy.
- To.. ten… Ee... Poznałaś już tutaj jakichś ciekawych ludzi? – zmienił szybko temat, nie nawiązując dłuższego kontaktu wzrokowego z brunetką. Zaczął cicho stukać łyżeczką o kubek.

- Może jak jeszcze zasłużysz... - Zaśmiała się cicho i wytknęła mu język.
Postanowiła nie komentować jego następnej wypowiedzi. Czasami są pewne granice których na razie nie należy przekraczać. Westchnęła cicho i wstała, podchodząc do lodówki. Wyciągnęła sok pomarańczowy, nalała go do szklanki. Dopiero wtedy zajęła swoje miejsce przy stole, popijając napój. Zerknęła na Kidę, delikatny uśmiech nie schodził jej z ust. Słysząc jego pytanie spuściła wzrok, nie wiedząc co odpowiedzieć. Zaczęła obserwować sok, jak gdyby to była najciekawsza rzecz w tym pomieszczeniu. Przygryzła wagę, zastanawiając się, czy powinna od razu wspomnieć o Izayi. Nie wiedziała, jak chłopak może na to zareagować, poza tym nie chciała psuć jego humoru, a nawet ich rozmowy. I tak, prędzej czy później, się dowie. Odetchnęła cicho, jak gdyby dodając sobie tym odwagi.
- A więc jest tu Grundzia. Całkiem miła i zabawna dziewczyna. Ale teraz ją gdzieś wywiało... Nie mam pojęcia, co się z nią dzieje. Spotkałam jeszcze Shizuo... I Izayę.
Ostatnie słowo wypowiedziała o wiele ciszej, niż miała zamiar. Uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

Przez parę chwil milczał, wpatrując się w szybę okna, wychodzącego na dziedziniec, wciąż opierając głowę na ręce z lekko nieobecnym wyrazem twarzy. Mimo tego, reszta jego zmysłów pracowała na wygórowanym poziomie, słuchał wszystkiego, co dziewczyna siedząca naprzeciw miała do powiedzenia. Nie zdziwił się, kiedy na jego poprzednie mamrotanie pod nosem – nie odpowiedziała. Na moment przerzucił na nią wzrok, kiedy wstawała od stołu, chcąc już się zapytać ‘Dokąd idziesz?’, ale zaniechał tego, wracając spojrzeniem do okna i nasłuchując jej kroków. Zaraz potem wróciła, trzymając w dłoni szklankę soku pomarańczowego. Kida nieco się wyprostował, lekko rozciągając, a Saki zaczęła opowiadać o ludziach, których spotkała.
- „Grundzia”? – powtórzył to słowo, robiąc trochę zdziwioną i zaciekawioną minę. Mimo wszystko wiedział, o kogo chodzi… Dziewczyna ta należała do Żółtych Szalików, chodź Masaomi nie darzył aprobatą tego pomysłu. Tego typu organizacje są zupełnie nie dla dziewczyn. To jest po prostu… zbyt niebezpieczne. – Trochę… dziwnie brzmi, nie? – zaśmiał się trochę nerwowo, ukrywając prawdę o swojej wiedzy dotyczącej Miyuki Moto.
Później wspomniała o Shizuo… Cóż, Kida nigdy nie spędzał z nim dłuższej ilości czasu, wiedział jedynie, że tego osobnika w żadnym wypadku nie należy nigdy wyprowadzać z równowagi, gdyż staje się niesamowicie niebezpieczny.
Jednak… następnie Saki wspomniała o kolejnej osobie, a Kida aż drgnął. Zacisnął dłonie w pięści, aż pobielały mu knykcie. Wpatrzył się w swoje ręce, a zaraz potem wycedził słowa.
- On tutaj jest? Tutaj, w tej szkole? – z tonu jego głosu wynikało, że jest o wiele, wiele bardziej zdenerwowany, niż na jakiego wyglądał.

- Jest w Szalikach, tak jak ty. - Zamyśliła się, szukając w myślach informacji odnoście Grundzi. Mimo, że nie znała jej zbyt długo, polubiła tą dziewczynę, równie szaloną jak i odważną. - Najlepiej będzie jak sam ją poznasz. Jest dobrą przyjaciółką.
Po jej ustach przemknął lekki uśmiech. Jednak po chwili spuściła wzrok, widząc jego reakcje na wskutek imienia Orihary. Odetchnęła cicho, nerwowo bawiąc się własnymi palcami. Gdy tylko usłyszała ton jego głosu, mimowolnie zadrżała. W tym momencie nieco przestraszyła się Kidy - rzadko kiedy reagował tak ostro. Nienawidziła, gdy tak się zachowywał, no ale cóż. Miał do tego prawo, szczególnie po tych wszystkich manipulacjach, jakich dokonał Izaya. Przygryzła wargę, nie wiedząc jak ma zareagować.
- Też się zdziwiłam.
Mruknęła cicho, uciekając wzrokiem w bok. Czując lekki ból głowy, pomasowała palcami skronie. Wstała i odłożyła szklankę do zlewu. Odchrząknęła cicho, chcąc pozbyć się drżenia głosu, po czym spojrzała na Kidę.
- Chyba powinnam już iść.

No, super. Szybko ta blondyna wypaplała, że należy do Szalików, nie ma co. Kida zaczął się poważnie zastanawiać, czy nie zrobić jakiejś selekcji wśród członków jego grupy. Masaomi jednak postanowił nadal udawać przed siedzącą przed nim dziewczyną głupiego, pokazując jak najbardziej wiarygodnie, że nie zna Miyuki. W końcu Saki (Uznajmy, że tak jest…) nie wiedziała, że jest liderem Szalików. Miała pojęcie jedynie o tym, że do nich należy, a nie, jakie stanowisko reprezentuje.
- Taak, będę musiał ją poznać… - mruknął.
Orihara Izaya… ten typek miał wyjątkowo duży udział w sprawie dotyczącej między innymi posłania Saki do szpitala. Kogoś o gorszym życiorysie ciężko by było znaleźć chyba nawet na obszarze całego Honshu. Ba, może nawet całej Japonii? Zapracował sobie na reputacje, oj, zapracował. Kida po prostu go nienawidził, a czasami nawet myślał, że nienawiść ta przeszła już na zupełnie inne, nienazwany jeszcze poziom pod względem niechęci do danej osoby. Nic dziwnego, że tak reagował na wspomnienie chociażby jego imienia. A co dopiero, gdy dowiedział się, że owy osobnik w tej chwili może być nawet w tym samym budynku. Złość wezbrała w nim gwałtownie, ale dość skutecznie nad nią panował. Gdy już raczej się uspokoił, westchnął cicho, przeczesując swoje włosy palcami prawej dłoni. Zerknął na Saki, kiedy ta akurat masowała swoje skronie. Czyżby ból głowy? Już miał się zapytać, czy wszystko w porządku, jednak brunetka znalazła się szybko przy zlewie, umieszczając tam szklankę po soku. Zaraz potem oznajmiła, że powinna już iść… Chłopak podniósł się z krzesła, zabierając talerz po kuleczkach ryżowych i kubek po herbacie, również je odkładając przy naczyniu w zlewie. Przystanął na chwilę przy dziewczynie, uśmiechając się do niej.
- Mhm, nie będę Cię zatrzymywać… Dziękuję za onigiri i herbatę. I… przepraszam za moje zachowanie. – potarł ręką kark, myśląc o tej nagłej złości wywołanej imieniem znienawidzonej osoby. – Em… mam nadzieję, że porozmawiamy jeszcze kiedy indziej… Do zobaczenia, Saki…

Stłumiła ziewnięcie, zerkając na kuchenny zegar.. No tak, już późno. Kida na pewno też jest zmęczony. Wolała nie zajmować mu dużo czasu. Przecież - chcąc czy nie chcąc - jutro też jest dzień, a skoro mieszkają w tym samym akademiku będą mieli jeszcze wiele okazji do rozmów. Jak dobrze, że znowu jest sobą. Uśmiechnęła się szeroko do chłopaka.
- Dobrej nocy.
Skierowała się do wyjścia. Naciskając klamkę zerknęła na niego kątem oka, po czym wyszła. Była szczęśliwa z tego spotkania - nawet bardziej niż można było się spodziewać, jednak nawał nowych wiadomości i wydarzeń zrobił swoje. Była cholernie zmęczona.

Wszedł do kuchni, ciągnąc za sobą Shizuo. Ziewnął przeciągle.
- Shizu-chan, co jemy? - zapytał, rozglądając się po pomieszczeniu.
Nagle jago uwagę przykuła osoba, której nie spodziewał się tu zobaczyć.
- Kida-kuun, jak miło cię widzieć! - uśmiechnął się szeroko. - Dawnośmy się nie widzieli.

- Raczej co ty gotujesz.
Odmruknął. Spojrzał nieco zaskoczony na Kidę, poprawiając okulary.
- Dużo czasu minęło.

- Shizu-chan, ja nie gotuję. To nie jest odpowiednie zadanie dla mnie. Mogę ewentualnie zrobić ci zupkę chińską. - posłał mu rozbawione spojrzenie, po czym odwrócił się znów w stronę Kidy.

- Zrób, byleby była jadalna.
Wyszczerzył się.

- Tego nie obiecuję. - zaśmiał się i bez zbędnych ceregieli wstawił wodę w czajniku.
Potem wyciągnął z szuflady dwie zupki chińskie i wrzucił zawartość torebek do misek.

(Us: Nie chciałem dzisiaj spotykać fabularnie Izayi, więc uznajmy, ze Kidy już tu nie było, wyszedł wcześniej..)

Kida przez parę momentów stał jeszcze w tym samym miejscu, odprowadzając wzrokiem Saki. Gdy wyszła poza pole widzenia, chłopak wsadził ręce do kieszeni bluzy, jego uśmiech znikł, a oczy straciły wesołe błyski, będąc teraz nieco przymknięte, matowe. Spojrzał na bok, rozmyślając. Izaya... Masaomiemu od razu przypomniały się wszystkie niemiłe, nieprzyjemne incydenty spowodowane przez Oriharę. A nie było ich mało, o nie...
Lider Żółtych Szalików w tej chwili miał ochotę coś rozwalić, stłuc, rozbić... Dlaczego temten koleś jest w tej szkole?! Ma jakieś większe plany i chce się znowu zabawić kosztem innych?! Chłopak zaczął chodzić podenerwowany po kuchni akademickiej, jednak zaraz potem wychodząc z niej w akompaniamencie kopnięcia w jakąś szafkę.

[dobra, na lajcie]

Westchnął cicho, opierając policzek o blat stołu. Kątem oka obserwował Izayę.
- Głowa mnie boli.

- Oj mnie też, i to jak - westchnął.

- Trzeba było tyle nie pić.
Mruknął.

- A będę sobie pił ile chcę. - mruknął. Woda się zagotowała, więc zalał nią zupki.

- Pamiętaj, masz tygodniowy zakaz.
Uśmiechnął się szeroko.

Zaśmiał się.
- Wiesz.. z reguły nigdy nikogo nie slucham. - postawił przed nim zupkę.

-Nawet mnie?
Jęknął, próbując zupki.

- Nawet. - wyszczerzył się, stawiając swoją zupkę na stole. Usiadł i zaczął jeść. - I co? Wyszła jakaś znośna?

- Zupki chińskie zawsze są dobre.
( Jaki komplement, no klękajcie narody XD )

- ...dzięki za docenienie mojego gotowania. - brechta się. - Shizu-chan. Jak zjemy... idziemy sie ruchać. - powiedział już poważnym tonem.