Kuchnia akademicka

- Shizu-chan. Czy ty w ogóle myślisz, zanim coś powiesz? - popatrzył na niego jak na idiotę. - A czego tu sie wstydzić. Grundzia śpi, Saki wcięło. Więc jesteśmy sami. - wyszczerzył zęby.

Westchnął tylko, przewracając oczami.
- Niech ci będzie.
Chwycił go za rękę i pociągnął w stronę wyjścia.

Ruszył za nim, ze spodniami przerzuconymi przez ramię.

Weszła do kuchni najebana w trzy dupy. Opadła na krzesło, wzdychając tak głośno, że niemal na cały akademik.
- Łoo szeesz... Śmierdzi tutaj seksem.

Wszedł do kuchni. Nieco zaskoczony spojrzał na dziewczyne.
- O, cześć, Saki.
Otworzył lodówkę, wyciągnął potrzebne mu składniki, po czym zaczął robić sobie kanapki.

Wbił sie do pomieszczenia chwilę po Shizuo.
- Saki, ile wypiłaś? - zapytał, drapiąc się po głowie, po czym zwrócił się do Shizuo: - przepraszam, Shizu-chan. Ale wiesz, jak mi czasami coś odbije...

- Ta.
Odmruknął cicho, napychając się kanapkami.

Przygryzł wargę i złapał się za głowę.
- Rany, ale ze mnie debil. Zawsze muszę wszystko spierdolić. - uderzył pięścią w ścianę i opadł na krzesło.

- Połamiesz się.
Nie mógł powstrzymać się od takiej uwagi, patrząc na niego kątem oka.

- Jak się połamię, to mówi się trudno. - walnął głową w stół.

Prychnął tylko i wrócił do jedzenia swoich kanapek.

Poderwał się tak gwałtownie, że przewrócił krzesło, ale go to nie obeszło. Podszedł do Shizuo i mocno go przytulił.
- Przepraszam..

Westchnął tylko i przytulił go do siebie, niezbyt kontrolując w tej chwili swoją siłę.

Zacisnął zęby, kiedy Shizuś go ścisnął. Miał wrażenie, że wszystkie kości mu się połamały.

Gwałtownie go puścił i odsunął od siebie.
- Wszystko dobrze?

Odetchnął głęboko.
- Tak, tak, wszystko ok. - wymusił uśmiech.
Kurwa, chyba umieraaam, pomyślał.

- Na pewno nie.
Popatrzył na niego uważnie. Przejechał delikatnie opuszkami palców po jego żebrach.
- Idziemy do szpitala.

- Ale naprawdę nie trzeba! Wszystko jest w porządku, nic mi nie jest. - machnął ręką. - Mogę normalnie chodzić i w ogóle, patrz. - powiedział, po czym zrobił kółko po kuchni, uśmiechając się.
Miał nadzieję, że nie było po nim widać, że coś go boli.

Spojrzał na niego marszcząc brwi.
- Na pewno... Nie kłamiesz?

- Nie, nie kłamię, nic mi nie jest. Serio. - cały czas się uśmiechał.
O kurrrrrrrrwa, chyba nadchodzi mój kres. Żegnajcie, ludzie...! , panikował w myślach.

Nie okłamałby mnie ~ Upewnił się w myślach. Odwzajemnił uśmiech chłopaka i usiadł przy stole.

Usiadł na przeciwko niego, ostrożnie, żeby czasami nie pisnąć z bólu. Ciężko mu było cały czas się uśmiechać, ale nie miał wyboru. Nie chciał, żeby Shizuo męczyły wyrzuty sumienia, że coś mu zrobił.

- Okłamujesz mnie, prawda?
Bardziej stwierdził, niż zapytał, patrząc na niego.

- Dlaczego tak sądzisz? - udał zdziwienie. Starał się nie oddychać, żeby zmniejszyć ból w żebrach.

- Widać po tobie, nawet jeśli się uśmiechasz.
Mruknął do niego. Podszedł do niego i cmoknął go w czoło.
- Nie chciałem... Zrobić ci krzywdy. Ale szpitala nie odpuszczę.