Pokój numer 2: Izaya Orihara

- Shizu-chaan. - jęknął cicho. - Proszę cię, nie teraz...

- Ja też wcześniej nie chciałem, ze względu na twoje żebra. Uparłeś się i ustąpiłem.
Odmruknął, nie przerywając swojej czynności.

- Shizu-chan, wspomnę twoje słowa: zero seksu, dopóki nie wyzdrowieję. Alee w sumie tyle bym nie wytrzymał, więc powiedzmy, że zero seksu do jutra. Tak więc przestań. - wyrwał mu się.

- Podaj mi dobry pomysł, czemu nie TERAZ.
Spojrzał na niego.

- Bo.. nie chcę? - mruknął.

- Nic ci się nie stanie.
Mruknął i usadowił się pomiędzy jego nogami. Bez ostrzeżenia wszedł w niego i zaczął się poruszać.

Krzyknął.
- Shizu-chan, kurrrwa...! - zacisnął zęby.
Zasłonił twarz dłońmi.

- Ciii...
Pochylił się do przodu, opierając dłoń o łóżko, drugą ścisnął jego pośladek. Zaczął wzdychać z zadowoleniem, nadal się poruszając.

Zaczął się pod nim wiercić i odpychać go, zmusić do opuszczenia jego ciała, jakby wierzył, że to coś da.

Złapał go za nadgarstki i unieruchomił. Nie przestał się poruszać.
- Jezu, spokojnie. Przecież to lubisz.

- Akurat w tej chwili jakoś przestałem... - przygryzł wargę do krwi. Uniósł się w górę, ale niemal natychmiast opadł na poduszki, krzywiąc się.

Westchnął cicho, jego ruchy stały się wolniejsze i delikatniejsze.
- Uważaj na siebie.

Zrozumiał, że nie ma sensu się wyrywać - Shizuo był silniejszy. Jęknął, zaciskając powieki i oblizał krew z wargi.

Złapał za jego męskość, powoli ją pieszcząc. Porusza się nieco mocniej.

Nie chciał po sobie pokazać, że go to rusza, więc po prostu się skrzywił.

Zaczął pieścić go jeszcze intensywniej. Czując, że niedługo dojdzie, zaczął się poruszać jeszcze mocniej.

Mimowolnie jęknął. Zacisnął mocniej zęby. Przykrył twarz dłonią, gdy poczuł, że zapiekły go oczy od napływających łez. Rzecz niezwykła - Izaya bliski płaczu.

W końcu w nim doszedł. Odciągnął od jego dłonie od twarzy i niestety, ten widok go poruszył i przywołał wyrzuty sumienia.
- Izaya...

Potrząsnął gwałtownie głową. Szybko otarł łzy.
- Nie patrz tak na mnie... - szepnął.

Odsunął włosy z jego czoła, nie przestając uważnie obserwować jego twarzy.
- Nienawidzisz mnie?

- Dobrze wiesz, że cię kocham. - mruknął, odwracając wzrok. Zamknął oczy, próbując powstrzymać się od płaczu. W końcu jemu to nie przystoi.

Przytulił go mocno do siebie.
- Płacz, jeśli chcesz.

- Ja nie płaczę, nigdy nie płaczę... - przygryzł wargę.

- Ale płacz to nic złego.
Pogłaskał go po włosach.

Podniósł się do pozycji siedzącej i syknął z bólu - znak, że środek przeciwbólowy przestał działać. Zakrył oczy dłonią.