Pokój numer 2: Izaya Orihara

Popatrzył na niego, zaciskając dłoń na pościeli. Najbardziej bolesne dla niego jednak było to, że nie potrafił mu pomóc.

Podniósł się z trudem i podszedł do biurka, na którym stały leki. Nie czytając nawet tego, jaki dawki powinien brać, wziął 6 tabletek na raz i połknął. Tak na zapas. Odetchnął i oparł się o biurko.

- Zły jesteś na mnie?
Wymruczał niemal niedosłyszalnie, odwracając wzrok.

- A jak myślisz? - doczłapał do łóżka, nagle poczuł się znużony. Opadł na poduszki, zamykając oczy i oddychając ciężko.

Popatrzył na niego uważnie.
- Na pewno wziąłeś dobre tabletki? Strasznie się pocisz.

- Wziąłem te, które tam były, więc na pewno są dobre. - powiedział cicho.

- Czyżby za dużo...? Cholera.

- Wątpię. - ziewnął.

Westchnął cicho.
- Odpocznij.

Nie miał już siły się nawet odezwać. Poczuł się dziwnie ociężały. To pewnie przez to, że ostatnio się nie wysypiałem, pomyślał.

Usiadł obok niego. Wolał zostać, na wypadek, gdyby chłopak czegoś potrzebował.

Zasnął. Do tego stopnia wyłączyły mu się funkcje życiowe, że nie było nawet widać, że oddycha.
[ja mam tak często i wtedy ktoś zawsze robi aferę, że nie żyję...: D]

Spanikował. Cholernie spanikował, więc zaczął nim potrząsać.
- Izaya?!

( O lol, to dziwne o-o )

- Hmm? - mruknął, ledwo kontaktując.
[no i mnie chuje budzą zawsze.:d]

Po policzkach pociekły mu łzy. Przytulił go do siebie.
- Idioto, nie strasz mnie tak...

- Ale że o co chodzi? - zdziwił się. - Dlaczego mnie obudziłeś? - ziewnął.

Odsunął go od siebie na wyciągnięcie rąk.
- Nie dawałeś żadnego znaku życia!

- Czasami mi się to zdarza. - mruknął, na powrót zamykając oczy. Był cholernie śpiący.

Westchnął cicho i delikatnie położył go z powrotem na poduszkach.
- Dobranoc.

- Wątpię, żeby była dobra. - mruknął, łapiąc się za żebra. - Chyba wziąłem za mało.. podasz mi tabletki, Shizu-chan?

- Nie możesz wziąść więcej. Zaszkodzi ci.
Mruknął w odpowiedzi.

- Jakoś mnie to nie obchodzi. - prychnął.

- Ale mnie obchodzi. Nie bądź samolubny i pomyśl chociaż przez chwilę o tym, że się do cholery MARTWIĘ.
Warknął w odpowiedzi, po czym usiadł na podłodze i oparł się plecami o łóżko.
- Jezu, idź lepiej spać.

- Raczej o mnie kie myślałeś, kiedy... ugh, nie ważne. Zapomnij. - przykrył się kołdrą po same uszy.

- Przepraszam.
Mruknął cicho, jak gdyby miało to pomóc.